சாணி சாருவும் , சாக்கடை பட்டாபட்டியும்..

பதிவே போடக்கூடாதுனுதான் இருந்தேன்.. ஆனா, அந்த ஒரு வரி என்னை மனிதனாக்கிவிட்டது..

 VS

எந்த வரியா?

இதுதான் சார்..

”இவ்வளவுக்கும் சுஜாதாவுக்கு அடுத்தபடியாக பரபரப்பாக விற்பனை ஆகும் புத்தகங்களை எழுதும் ஓரிரண்டு  எழுத்தாளர்களில் ஒருவன் நான்”

ஓ.கே.. இப்ப நம்ம பதிவு...

மாதாமாதம் எனக்கு ஒரு நண்பர் 5000 ரூ. அனுப்பி வைப்பார்.  அது என்னுடைய உப்பு புளி மிளகாய் வாழ்க்கைக்கு   ஒரு பெரும் ஆறுதல்.  முதல் தேதியே வங்கிக்குப் போய் எடுக்காமல் ஐந்தாறு தேதி கழித்து எடுத்துக் கொள்வது என்  வழக்கம்.

தக்காளியும், தயிர் சாப்பாடும் ஓசியில கிடைத்ததால்,உப்பு புளி மிளகாய் மீதியானதை சொல்லக்கூடாது..

அப்படி இந்த மாதம் போய்ப் பார்த்த போது வங்கிக் கணக்கில் எப்போதும் இருக்கும் 4 ரூபாய் 50 பைசா மட்டுமே  இருந்தது.  5000 ரூபாயைக் காணோம்.  பகீர் என்றது.  மறுநாளும் போய்ப் பார்த்தேன்.  இல்லை.

ங்கொய்யா..இருக்காதா பின்னே..வியர்வை வழிய உழைச்ச காசு... பேங்ககாரனுக திருடனுக..அடுத்த தடவை , சுவிஸ் பேங்க்ல போடச்சொல்னும்..
ரெண்டு நாள் பேங்க் போனதுக்கு, எந்த கேணய்யன் காசு தருவான்?.கலிகாலமாடா சாமி...
ஆமா.. கால் வலி சரிசெய்ய, காசு கேட்டிருப்பானே உங்க சாமி..
பின்னாடி , மறக்காம செட்டில் பண்ணுங்க சார்...

எட்டு தேதி ஆனதும் பயம் வந்தது.  நண்பரைக் கேட்கலாமா என்றால் அதற்குக் கூச்சம், தயக்கம். நண்பர் பணம்  அனுப்புவதை நிறுத்தி விட்டாரா, அல்லது, வங்கியில் குறைந்த பட்சத் தொகையை வைக்காமல் எப்போதும் துடைத்து   விடுவதால் வங்கிக்காரனே அபராதக் கட்டணமாக எடுத்துக் கொண்டு விட்டானா?  அப்படி வங்கிக்காரனே எடுத்திருந்தால்  நல்லது என்று தோன்றியது.  குறைந்த பட்சம் அடுத்த மாதப் பணம் கிடைத்து விடும் அல்லவா?

என்னய்யா கூச்சம், வெட்கம்....... தக்காளி, காசு அனுப்புறவன் ஒழுக்கமா அனுப்புல..அவனப் பற்றி, அடுத்த பதிவில   கிழிச்சு எழுது..


என்ன செய்யலாம் என்று கைகளைப் பிசைந்து கொண்டிருந்து விட்டு நண்பருக்கு ஒரு எஸ்ஸெம்மெஸ் போட்டேன்.    உடனே பதில் வந்தது. 

சே.. SMS க்கு வேற எக்ஸ்ரா செலவு.. எல்லா நாதாரிகளும், செலவு வைக்கிறதிலேயே இருக்கானுக..
அடுத்த தடவை, மிஸ்ட் கால் மட்டும் கொடுக்கனும்..

மார்ச் மாதம் கணக்கு வழக்கெல்லாம் முடிப்பதால் தாமதமாகி விட்டது; உதவியாளரிடம் சொல்லி உடனே அனுப்பச் சொல்கிறேன்.

எவனுக்கும் பொறுப்பில்லை சார்.. சோம்பேறி நாதாரிக...பிரபல எழுத்தாளனோட கஷ்டம் எவனுக்கும் புரிவதில்லை..


இந்த நிலையில் எனக்குக் கிடைக்கும் ராயல்டி தொகை எவ்வளவு தெரியுமா?  பா. விஜய் என்ற சினிமாப்  பாடலாசிரியர் ஒரு பாட்டுக்கு 80,000 ரூ. வாங்குவதாக பத்திரிகையில் படித்தேன். என்னுடைய ஒரு ஆண்டுக்கான  ராயல்டி தொகையும் அவ்வளவுதான்.

அதுல, ரூ 60,000, நண்பர் மாசாமாசம் அனுப்புகிறார்..( 5000 x 12 )..
இனிமே, தீபாவளி, ரம்ஷான் , பொங்கலுக்கு, கூடுதல் காசு அனுப்பச்சொல்லனும்..


இவ்வளவுக்கும் சுஜாதாவுக்கு அடுத்தபடியாக பரபரப்பாக விற்பனை ஆகும்
புத்தகங்களை எழுதும் ஓரிரண்டு எழுத்தாளர்களில் ஒருவன் நான்.

அதுக்கு, பேசாம, எங்களை செருப்புல அடிச்சிருக்கலாம்..இந்த பதிவ போடக்காரணமே இந்த வரிகள்தான் சாணி  சார்..

ஒரு சினிமா பாடலாசிரியன் ஒரு பாட்டுக்கு வாங்கும் சம்பளமும் 35, 40 புத்தகங்களை எழுதியிருக்கும் எனக்கு  அந்தப் புத்தகங்கள் வருடம் பூராவும் விற்றுக் கிடைக்கும் தொகையும் ஒன்று.

அப்ப பேசாமா, மூட்டைய கட்டிட்டு, பாட்டு எழுதப்போங்க சார்..( மறக்காம, இந்த குப்பைகளை, பழைய பேப்பர்காரனுக்கு போட்டுவிட்டு)

நான் பா. விஜய்யைப் பார்த்துப் பொறாமை கொள்ளவில்லை.

சத்தியமா நம்புகிறோம்..


ஆனாலும் இந்தப் படுபயங்கரமான ஏற்றத்தாழ்வு எனக்குள் ஒரு கசப்பு உணர்வை ஏற்படுத்துகிறது.

ஆமாமாம்..இமயமலைக்கும்,குறுடி மலைக்கும் உள்ள ஏற்றத்தாழ்வு..
இன்னும் ஒரு வேளை சோறு கிடைக்காத பிச்சைக்காரங்க இன்னும் இருக்காங்க..  அதைப் பற்றி இப்ப பேச வேண்டாம்..ஏன்னா.. நம்மளொடது , தொலை நோக்குப்பார்வை...   அதுவுமில்லாம, நாம யாரு.. பிரபல எழுத்தாளர் ஆச்சே..

சமூகத்தை அசுத்தமாக்கும் பாடல்களை எழுதும் ஒருவரின் ஒரு பாடலுக்கான சம்பளமும் ஒரு எழுத்தாளனின் ஆண்டு  வருமானமும் ஒன்று! இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில்தான் நான் தொடர்ந்து எழுதி வருகிறேன்.

என்னொட எழுத்து, சமூகத்தை எவ்வளவு சுத்தப்படுத்துனு , எல்லோரும் இருட்டடைப்பு செய்துவிட்டனர்..

ஒரு எழுத்தாளனை இந்தச் சமூகம் எவ்வாறு கௌரவிக்கிறது என்பதற்கு மேற்கண்ட ஒப்பீடு ஒரு உதாரணம்.   இன்னொரு உதாரணமாக சமீபத்தில் நான் லொயோலா கல்லூரிக்கு சில தடவைகள் சென்று வந்த அனுபவத்தைச் சொல்ல  வேண்டும்.  ஒரு தடவை கூட லொயோலா நிறுவனம் நான் அங்கே சென்று உரை நிகழ்த்துவதற்குப் பணம்  கொடுத்ததில்லை.  சென்ற வாரம் நான் அங்கே ஊடகத்துறை நண்பர்களால் அழைக்கப் பட்டிருந்தேன்.   அது ஒரு திரைக்கதைப் போட்டி.  தமிழ்நாடு முழுவதிலும் உள்ள கல்லூரி  மாணவர்கள் கலந்து கொண்ட போட்டி. 
கடைசிச் சுற்றுக்கு இயக்குனர்கள் பாக்யராஜ், வசந்த,  திருமாவளவன் மற்றும் நான் ஆகிய நால்வர் நீதிபதிகள்.   காலை ஒன்பது மணிக்கே கிளம்பி விட்டேன்.


சோறு போடறாங்கனா, ஒம்பது மணி என்ன.. எட்டு மணிக்கே போயிடலாம்..

அங்கே பத்து மணியிலிருந்து மதியம் இரண்டு மணி வரை சிறந்த திரைக்கதைக்கான போட்டி நடைபெற்றது. இரண்டரை  மணிக்குக் கிளம்பும்போது கொஞ்சம் சாம்பார் சாதமும், தயிர் சாதமும் கொடுத்து காரில் அனுப்பி வைத்தார்கள்.

எவனுக்காவது ஊறுகாயும், தண்ணி பாட்டலும் கொடுக்கனுமுனு தோணிச்சா.. சாணிப் பயலுக..

ஆக மொத்தம் எனக்கு ஆறு மணி நேரமும் நூறு ரூபாயும் செலவு.  வீட்டிலிருந்து லொயோலாவுக்கு ஆட்டோ செலவு  100 ரூ.

நானும், என்னோட கார் சரியாக 10 மணிக்கு , லொயோலாவுக்குள் நுழைந்ததுனு எழுத ஆசை..வாசகர்கள்   நல்ல பாரின் காரை பரிசளித்தால், அடுத்த பதிவில, அவர்களை பற்றி தூக்கி எழுதி, சொம்பு தூக்குவேன்..
( கருப்பு கலர், எழுத்தாளனுக்கு நல்லது என ,ரஞ்சிதானந்தா சுவாமிகள் கூறியுள்ளார்..)

லொயோலோ கல்லூரியில் அழைத்தால் அங்கே சென்று வருவது பாக்யராஜ் போன்ற ’முருங்கைக்காய்’  இயக்குனர்களுக்கு வேண்டுமானால் பெருமையாக இருக்கலாமே தவிர எனக்கு அது பெருமை அல்ல.லொயோலா
கல்லூரிக்குச் செல்வதால் எனக்கு எந்த ஆதாயமும் இல்லை. என்னுடைய இலக்கும் நோக்கமும் வேறு.

அப்புறம் என்ன பருப்புக்கு போனே?னு எவனும் கேட்கக்கூடாது..என்னை இழுத்தது சாம்பார் சாதம்..

மேலும்,  24 மணி நேரமும் நான் இலவசமாகவே பணி புரிய வேண்டுமென்றால் நான் எப்படி பூவா சாப்பிடுவது?

ஏன்..எல்லோரையும் போல வாயிலதான்..

லொயோலா கல்லூரியில் மாணவர்களுக்கு இலவசமாகவா கல்வி தரப் படுகிறது?  கல்லூரிகள் என்றாலே அதன் கணக்கு  வழக்குகள் கோடிகளில்தானே நடந்து கொண்டிருக்கின்றன? எத்தனையோ லட்சங்களை செலவு செய்தல்லவா ஒரு  பட்டப்படிப்பை முடிக்க வேண்டியிருக்கிறது?  அவ்வளவு ஏன், பல ஏக்கர்களில் பரந்து கிடக்கும் பிரம்மாண்டமான
லொயோலா கல்லூரியைச் சுத்தப்படுத்துவதற்கும், பராமரிப்பதற்குமே மாதம் லட்சக் கணக்கான ரூபாய் செலவு செய்ய  வேண்டியிருக்குமே?  அப்படியிருக்கும் போது என் போன்ற எழுத்தாளர்களை மட்டும் ஓசியில் வேலை வாங்குவது எந்த  விதத்தில் நியாயம்?


சத்தியமா நியாயமே இல்லை..கல்லூரி நிர்வாகமே..அண்ணன், உங்கள் கல்லூரியை சுத்தப்படுத்த ஒரு சான்ஸ்  கொடுங்க..( டாய்லெட்ல , கேண்டீன் நடத்துமளவு, சுத்தப்படுத்தி தருவார்..ஏன்னா.. அவரு பிரபல எழுத்தாளர்.ஆங்..)

எழுத்தாளன் என்றால் அவ்வளவு மலிவாகப் போய் விட்டதா?  எல்லாவற்றுக்கும் லட்சங்களில் விலை; எழுத்தாளன்  என்றால் மட்டும் ஓசி ஃபக்கிங்?  ஒரு பிரபல சினிமா பாடலாசிரியர் ஒரு விழாவில் கலந்து கொள்ள வாங்கும் தொகை  எவ்வளவு தெரியுமா?  ஒரு லட்சம் ரூபாய். 

ஆமாப்பா.. சரி விடு.. எவனாவது நல்ல எழுத்தாளன் சொன்னா, அரசு செவிசாய்க்கும்..  நம்ம , எப்பம்போல, நம்ம வேலையப் பார்ப்போம்..இன்னைக்கு நைட் சரக்குக்கு, எவன் மண்டைய சொறியலாம்..

அதுவும் இலக்கிய நிகழ்ச்சிகளுக்கு மட்டுமே இந்தச் சலுகை.  ஜவுளிக் கடை திறப்பு விழா போன்றவற்றுக்கு மூன்று  லட்சம்.

பாம்பேக்கு ஒரு ஓசி டிக்கெட் போடுங்கப்பா..அறுத்து வீசிட்டு, நானும் ஜவுளிக் கடை திறப்பு விழாவில   கலந்துக்கிறேன்...

என்னுடைய நண்பர் ஒருவர் சொன்னார்.  அவர் ஒரு பிரசுரகர்த்தர்.  பத்திரிகையாளர்.  கவிஞர்.  இரவு முழுவதும்  வேலை செய்து விட்டு, காலையில் இரண்டு மணி நேரமே தூங்கி விட்டு மீண்டும் எழுந்து வேலை செய்து மதியம்  இரண்டு மணிக்கு முடித்திருக்கிறார்.  அப்போது பார்த்து  ஒரு வாசகர்  கவிஞரிடம் முன்கூட்டியே சொல்லக் கூட  இல்லாமல் போய் உட்கார்ந்து கொண்டு மாலை நான்கரை மணி வரை பிளேடு போட்டிருக்கிறார்.  அதுவும் எப்படி?  இந்த வாசகர் தன் வாழ்நாளிலேயே ஒன்றிரண்டு புத்தகங்கள் மட்டுமே படித்திருக்கிறார்.

ரொம்ப நல்ல மனுசன் போல..

அப்படிப்பட்டவர்,  கவிஞருக்கு முன்னால் சரிக்கு சரியாக உட்கார்ந்து கொண்டு  கவிஞருக்கு சமூகவியல், உலக  அரசியல், இலக்கியம், பொருளாதாரம் ஆகியவற்றில் பாடம் எடுக்கிறார்.  அந்த இரண்டரை மணி நேரமும் கவிஞரைப்  பேசவே விடவில்லை.  குறுக்கே புகுந்து பேசினாலும் அதை அறுத்துக் கொண்டு பேசுகிறார்.  பேச்செல்லாம்  பிளாட்ஃபாரங்களிலும் டீக்கடைக்களிலும் பேசப்படும் அரைவேக்காட்டுப் பேச்சு.

பாருங்கயா லொள்ள..அரைவேக்காட்டு டாஸ்மார்க் பேச்சு பேச, நாங்க இருக்கோம்..இவனுக இதிலும் ஆப்பு வெக்க பார்க்கிறானுக..


ஒரு மருத்துவ நிபுணரிடம் ஐந்து நிமிடம் பேசுவதற்கு மூன்று மணி நேரம் காத்திருந்து 500 ரூ. கன்ஸல்டேஷன்  கட்டணம் கொடுத்துப் பார்க்கிறார்கள் அல்லவா?  அப்படியிருக்கும் போது  எழுத்தாளனை மட்டும் ஏன் இப்படி   ஓசியிலேயே ——  நினைக்கிறார்கள்? 

ஒரு வேளை.. எழுத்தாளன் எக்ஸாம் எழுதாம, தொழிலுக்கு வந்ததாலா?..இருந்தாலும் இருக்கும்...


நான் கவிஞரைத்தான் திட்டினேன்,  ஏன் இந்த மடையர்களுக்கு இடம் கொடுக்கிறீர்கள் என்று.  இந்த விஷயத்தில்  எனக்கு தர்மு சிவராமுவை ரொம்பப் பிடிக்கும்.  ஒரு நிமிடம் கூடப் பொறுக்க மாட்டார்.  கடுமையாக   அவமானப்படுத்தி அனுப்பி விடுவார்.  நான் அந்த அளவுக்குப் போவதில்லை.  இப்படிப்பட்ட ஓசி ஓலுக்கு இடம் தர  மாட்டேன்.


அய்.. இந்த வார சரக்குக்கு, ஆளை ரெடி பண்ணியாச்சு...

இனிமேல் எந்தக் கல்வி நிறுவனமாக இருந்தாலும் என்னைப் பேச அழைத்தால் ஒரு குறைந்த பட்சத் தொகையைக் கேட்கலாம் என்று முடிவெடுத்திருக்கிறேன்.

கூப்பிடுவானுகோ?..இல்லாட்டி, பேசாம,இன்னொரு பாக்கெட் தயிர் சாதமும், சாம்பார் சாதமும்கேட்டு  வாங்கிடனும்..( மறக்காம ஊறுகாயும்..)
.
.
.
.